Geçenlerde bir arkadaşımın ablasının meme kanseri olduğunu öğrendim...bir memesi alınmış ve zorlu bir tedavi sürecine girmiş...Bir ande geçen Mart ayında kısa süre içinde yaşadığım gergin günler geldi aklıma... çoğumuzun ihmal ettiği kontrolleri malesef ben de atlamış ve pişmanlığın ne kadar zor olduğunu bazan insanın geri dönülmez yollar içinde nasıl kendini bulduğunu bizzat yaşayarak öğrenmiştim...
Benim kısa süreli hikayemin sonucu şükürler olsun ki yüz güldürücü oldu ama ya olmasaydı...Hani erkeklerin meşhur bitmeyen askerlik anıları vardır ya kadınların da doğumdan sonra şehir efsanesine dönen mamaografi anıları var... işte onlardan bir kaçını dinlediyseniz eğer gidip paşa paşa mamografi çektirmek zulme döner...hatta dönmez çektirmezsiniz...sonra...ben de bir çoğunuz gibi bu hikayelerden bol bol dinledim... rezil birşey...hayatımda hiç bu kadar canım yanmamıştı...kırkbeş dakika falan memen ezilip büzülüp şekil şemalden çıkıyor...gözümden yaşlar geldi vs... şeklinde bir sürü şey dinledim...ee gel sen de çektir bakalım...nerdeyse işgence aletlerinin arasına sokacaklar mamaografiyi...Neyse tüm cesaretimi toplayarak kendimi mamografi odasında buldum on dakika geçmeden tamam dedi çeken kızcağız neee bitti mii?? daha gözümden yaş gelecekti? bu kadar kısa süremez sen beni kandırıyorsun galiba?? şeklindeki uzayan diyalogdan sonra kendimi dışarda buluverdim...bu kadar basit birşey için mii ben kıvrandım, erteledim, belki de hayatımı tehlikeye soktum??
bir kez daha anladım kii etrafa çok kulak vermemek lazım insanların o anki durumu, stresi, dayanma gücü her neyse sizden çoooooook farklı olabiliyor...en iyisi kulakları kapatıp kendi tecrübeni edinmek...o günden beri herkese aynı şeyi söylüyorum gerçekden anlatılanlar gibi değil son derece basit ve kısa bir işlem...Sonuç mememde bir kitleyle kendimi doktorda buldum...En önemli kısım bu aslında, doğru insanla karşılaşmak bu işe bir sıfır önde başlamak demek...benim karşıma son derece donanımlı, mesleğini seven, idealist, insan ruhuna hitap eden şahane bir insan çıktı...can sıkıcı şeyleri bana öyle bir anlattı ki içimde ne bir kuşku ne de korku kırıntısı kaldı...ertesi gün biyopsi yapıldı mamagrafiye daha çok stresle gittiğimi hatırlıyorum... güle oynaya biopsim yapıldı...doktorum bana yalan söylemedi, herşeyi, olabilecekleri tek tek anlattı beni son derece rahatlatarak sıkıntısız bir bekleme süreci geçirmemi sağladı..Sonuç tam da tahmin ettiği gibi geldi...sorun yoktu çok şükür kocaman mis gibi bir fibro adenom'um vardı:) amaaaa genelde takip edilmesi gereken bir sonuç olsa da büyüklüğü nedeniyle alınması gerektiğini söyledi bir hafta sonra kendimi ameliyat masasında buldum yine gülerek ve eğlenerek (sanırım ameliyathaneyi ucuza getirmek için beni güldürerek bayılttılar:)) ) sabah ameliyatımı oldum ...akşam hastaneden çıktım bir gün sonrada işime döndüm...O günden beri de doktorumun çalışmalarını, toplantılarını takip etmeye başladım ciddi bir farkındalık yarattı bende daha önce kulak asmadığım şeyleri dinlemeye araştırmaya başladım bilgilendikce meme kanserinden korkmakdansa neler yapabilirim? düşüncesi beni rahatlattı hem kendimi hem çevremi nasıl bilgilendiririm? elimden ne gelir? benim gibi insanlarda farkındalık yaratma çabaları hem beni güçlü kıldı hemde çevremdeki dostlarıma, arkadaşlarıma bu konuyu biraz düşündürebilmenin, her daim sıcak tutmanın rahatlığını ve huzurunu verdi...Son zamanlarda meme kanseriyle ilgili yazılar, linkler toplantı bilgileri veriyorum bir çok arkadaşım merakla ne oluyor?? diye soruyor bana işte olan bu:)) kimse benden birşey istemedi sadece ben bunu görev edindim kendime...ben kontrollerimi sürekli erteledim...başıma küçük bir kaza geldi...insanın hayatının bir günde nasıl değişebileceğine yakınen şahit oldum...her zaman bu kadar şanslı olamayabiliriz...ben yaptım siz yapmayın düzenli kontrollerinizi yaptırın...Sağlık ve şans dolu günler sizinle olsun...
Her türlü bilgi ve eğtim programı için www.memeokulu.com inceleyebilirsiniz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder