Böyle zamanlar da kafayı bozup herşeyden uzaklaşma hissine kapılıyorum...herşeyi bırakıp bilmediğim bir ülkenin sokaklarında tek başıma dolaşmak kaybolmak istiyorum...Çantamı takıp sırtıma kalabalık,hareketli şehrin sokaklarında dolaşmak, keşfetmek, şarabımı alıp önüme saatlerce birşey düşünmeden etrafı izlemek istiyorum... nedense.. beni.tanıyanlar bilir sık sık gidesim var deyip dururum...neden ve neyden kaçmak istediğimi bilmeden sadece beni boğan yaşam karmaşasından uzaklaşıp kendi kendime kalma isteği belki de, hoş hep derim karmaşa, hareket, belirsizlik benim en beslendiğim şeyler olsa da bazan yok olmak geliveriyor içimden...İşte ben normal değilim valla hep uçlarda yaşama isteği var içimde ya çok hareketli ya da çok durağan...hayat benim için rutinleştiği anda ne yapacağımı bilmez bir durum yaşamaya başlıyorum kimi zaman herşeyden elimi ayamı çekip uzaklaşıyorum kimi zaman kalabalığın içinde kendimi yalnız buluyorum...Hal böyle olunca da beni her zaman gülen,çoooook konuşan, eğlendiren biri olarak tanıyanlar sanırım bayağıcana bir şok yaşıyorlar.... Biraz önce güneş açtı içimi kıpırdattı birden kimbilir belkide yarın pür neşe, enerji deposu, karamsarlıkdan habersiz bir şekide, umut ve mutluluk dolu bir yazıyla karşınıza çıkabilirim:))
Siz siz olun sakın benim gibi havalara kanmayın:)) zira hayat her dakikasını mutlu, mesut geçirmek için bize verilmiş bir hediye, ziyan etmemek gerek...
Sevgiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder