Bu da bana kapak olsunnnn!!!

Düşünüyorum da benim annem ve babam ne kadar şanslılarmış...Üç çocuğuna birden üniversite okutmuşlar, ne ders, ne ödev, ne veli toplantısı, ne kurs ne özel öğretmen bunların hiç birinden habersiz...sessiz...sakin...kendi halinde.


Okuldan eve geldiğimde ,ayakkabılarımı bir yere kabanımı, çantamı başka bir yere fırlattığımı hiç hatılamıyorum ben. Bir şeyler atıştırıp hemen ödevlerimin başında bulurdum kendimi, kimse beni uyarmadan, tek kelime etmeden...ödevlerimi bitirip kendime kalan zamanın keyfini çıkarmak gibisi yoktu benim için.
Tamam şimdi ki kadar çok uyaran yoktu etrafta TV bile ben ilk okula giderken evimize girmişti, ondan öncesi evinde TV olan komşu teyzelere gidip çay, kahve, sohbet eşliğinde gürültüden tek kelime anlamadığımız ama karşısında olmaktan zevk duyduğumuz anlardı. Benim dönemimdeki çocuklar oyuncakla oynar, her ay düzenli çıkan Ayşegül kitaplarını ezberlemekle gün geçirirdi haa bi de gazeteler bazan kartondan bebekler ve kıyafetlerini verirdi onları kesip giydirip soyundurmak en zevk veren şeylerdi ...
Şimdi, bilgisayar, oyun konsolları, mp3 çalarlar, sürekli yeni çıkan dünya paralar dökülen oyunlar vs...ee tabi çocukların ders çalışmaya ne halleri ne de vakitleri kalıyor haklı olarak:)) bunları anladım da yine de herşeylerini bir yerlere fırlatmalarını, bu kadar dağınık olmalarını, bu kadar rahat olmalarını inanın anlayamııyorum....hasırları yansa mısırları yanmaz durumda hepsi ama heppsiiii.


Kesin bir yerlerde hata yapıyoruz ama nerde...bazan bu işleri başımıza psikologların açtığını düşünmüyor değilim...bizim zamanımızda annelerimiz, çocuklarınızı nasıl yetiştirmelisiniz diye kitap mı okurlardı? yada ufacık birşeyde pedegoglara mı koşarlardı? bu kadar çocuk odaklımıydı aileler...Bizler daha hamileliğin ilk haftasında kitaplar okumaya, pedegoglardan yardım almaya başladık her şey mükemmel olmalı, en güzel, en zeki, en başarılı, en yetenekli çocuklara ulaşmak için insan üstü çabalar göstermeye başladık...daha üç yaşlarına gelmeden, baleye, spora, resime aktiviteden aktiviteye koşturur olduk...bırakmadık evde oyuncaklarıyla oynasınlar, oyuncak dışındaki şeylerle hayal kurup birşeyler yaratsınlar...vallaaa bi rahat bırakmadık çocukları şimdi de şikayet eder olduk galiba...bu kadar doyumsuz, bu kadar mutsuz, hiç bir şeye değer vermeyen, hayal kurmayı, beklemeyi, çaba göstermeyi bilmeyen çocuklar yarattık elbirliğiyle...


Bu aralar çok kafa yorduğum bu konuda yine de çaresiz durumdayım...kendisinin ön ergen olduğunu söyleyen, öğretmenlerinin hem kişilik hem akademik başarısından çok memnun olduğu oğlum evde başka bir çocuk oluveriyor. Tüm başkaldırılar bana farkındayım sakinnn olmalıyım...


Geçen hafta yaşadığımız küçük bir olayla yazıma son veriyorum...Sosyal sınavından bir gece önce her zaman ki gibi sınava son gece çalışılıyor anne lütfen yardım ett arkadaşlarım hep anneleriyle çalışıyor sen beni yalnız bırakıyorsun... yine damardan kurulan cümlenin sonunda kitabı elime alıyorum yığınla konu bir gecede çalışmak mümkün değil delleniyorum susuyorum...beraber okuyoruz, sonra soru soruyorum hepsi çorbaaaaa, dayanamıyorum söylenmeye başlıyorum, bir daha okuyoruz, tekrar soruyorum pek değişen birşey yok...bağırmaya başlıyorum, kızıyorum, sabrım doluyor bırakıyorum....bizim ön ergen sinir yapıyor oda bana bağırıyor ne kadar kötü bir anne olduğumu söylüyor, hiç yardımcı olmadığımdan yakınıyor, kapılar çarpılıyor ve yatılıyor...
İki gün sonra anne sosyal sınavından kaç aldım biliyormusun?? ben cevap veriyorum inan duymak dahi istemiyorum...duysan iyi olur anne seksendokuz bu da sana kapak olsunnnnn...o kadar kızmana değdi mi???


Sevgi ve selamlar...